“𝐉𝐞 𝐤𝐫𝐢𝐣𝐠𝐭 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐝𝐞 𝐡𝐨𝐧𝐝 𝐝𝐢𝐞 𝐣𝐞 𝐰𝐢𝐥𝐭, 𝐦𝐚𝐚𝐫 𝐝𝐞 𝐡𝐨𝐧𝐝 𝐝𝐢𝐞 𝐣𝐞 𝐧𝐨𝐝𝐢𝐠 𝐡𝐞𝐛𝐭”

Een uitspraak die je misschien weleens vaker gehoord of gelezen hebt. Ik heb dit gevoeld, doorleefd, tot in mijn ziel.

Om dit te begrijpen, moet ik jullie meenemen naar het verhaal hiervoor. Mijn partner Roel en ik waren verhuisd naar een grotere woning, waar we eindelijk een hond konden nemen. Toen hij 11 maanden was, stond ik op een avond te koken en kwam hij enthousiast naar me toe gerend omdat hij wilde spelen. Net voordat hij bij mij was gebeurde er iets verschrikkelijks. Hij viel neer, gaf nog een wolvenhuil, waarop ik hem vastpakte en stief ter plekke in mijn armen. Dit alles gebeurde in een paar seconden. Ik gilde mijn longen uit mijn lijf en riep Roel, die op dat moment stond te douchen. Hij belde de dierenarts, maar we wisten beiden, het was al te laat. .

We waren een aantal weken verder, maar de pijn werd niet minder. Ik voelde me leeg. We hadden gesprekken over wat we wilden. Daarop ontstond het idee van de fokster om één van haar oudere honden (Uppish) een goed pensioen te gunnen; een warm mand waar ze oud mocht worden met de liefde van een gezin. Hier voelde ik een opening. We spraken af dat ik zou gaan kijken en een training samen met haar zou doen om te kijken of het klikte en vooral om te voelen of ze zich fijn bij mij voelde.

Dit moment was goud waard, ik voelde het namelijk meteen, ik koos niet haar maar zij koos mij. Uppish kwam bij me, we raakte elkaar aan en alles in haar blik zei “het komt goed, ik ben bij je”. Diezelfde dag nog nam ik haar mee naar huis en vanaf dat moment konden we gaan zorgen voor het helen van ons verdriet. Het grootste deel deed zij. Vanaf dat moment wist ik, dit gun ik iedereen. Een hond praat niet eindeloos om iemand te helpen, een hond is puur, van nature gevuld met vertrouwen en zorgzaamheid en zo ontstond de missie om dit neer te zetten binnen de (jeugd)zorg.

Dit is de oorsprong van “Toekomst op poten”.

Een ode aan jou mijn lieve vriendin. Helaas hebben we afgelopen zomer (2025) afscheid van je moeten nemen op een respectabele leeftijd van 13 jaar. Ook in je laatste reis gaf je me een boodschap. Twee dagen naar dat ik mijn baan in loondienst opgaf, om volledig de stap te maken, om te investeren in “Toekomst op poten, blies jij je laatste adem uit. Jou missie was vervuld, je mocht loslaten. Bedankt voor alles en ja je mag loslaten, want vanuit dit loslaten hou ik je altijd vast.